Орта ғасырда Мысыр шаhарында бір тақуа момын өмір сүріпті. Көп амалымен, тақуалығы, адалығымен бүкіл Мысыр шаhaрына танымал болыпты. Бірде әлгі тақуа намазына асығып мешітке келе жатады. Жол бойында отырған адамдардың бірі:

– Осы тақуаны бүкіл шаhaр әсірелеп мақтайды, тегінде дүниеге қызықпайды,қашан қарасаң мешітке асығып бара жатқанын көресің. Бұл дүниеге қызыға ма екен, осы шарап, ақша мен кәнизактар осы тақуаның ойына келер ме екен,-деді. Келесісі:

– Дүниеге, сұлу қызға қызықпас жан болушы ма еді, қызығады ғой,- деп іліп әкетті. Тағы бірі:

– Жоқ, бұл адам Аллаға шын берілген, дүниеге қызығуы мүмкін емес,- деген пікір айтады. Осылайша әлгі адамдар дауласып кетеді. 

Сонда бірі:

– Келіндер бәстесейік, мен шаhарда бір айлакер әйелді танимын, ол әйелдің сұлулығын сөзбен айтып жеткізе алмаймын, қараған жан есінен адасады және айлакерлігінде шек жоқ, ешқандай еркек оның құрығынан құтылған емес. Сол әйелге мың динар жинап апарып берсек мына тақуаны да құрығына түсіреді,-де дейді.

Отырғандар бірауыздан келісіп, ақшаны алып әйелге келеді. Келген мақсаттарын айтып әйелдің қолына мың динар ұстатады. Әлгі әйел күліп : 

– Бар болғаны осы ма бес жүз динар да жетер еді, менің бір жымиғанымнан ешқандай еркек атаулы құтылған емес, сол да сөз болыпты ма?-деп үстіне ең әдемі киімін киіп, иіс суын сеуіп мешіт алдына барып тақуаның келуін күтіп тұрды. Тақуа мешітке жақындағанда әйел алдынан шығып:

– Әй , пәленше сенімен сөйлесе аламын ба?- деп, әлгі кісіні өзіне қаратып, бар білетін әдемі сөздерін айтып, алдап-арбай бастайды. Тақуа әйелдің бетіне қарап тұрып, аздан кейін еңкілдеп жылайды. Таң қалған әйел бұның себебін сұрайды. Ол кісі әйелге қарап: 

– Осындай сұлулықтың ертең Тозақта қалай жанатынын ойлап жылап тұрмын,-депті. 

Бұл жағдайдың әйелге әсер еткені соншалықты сол жерде тәубесіне келіп, кейіннен сол шаhардың ең тақуа әйелдердің біріне айналыпты.